প্ৰতিধ্বনি pratidhwani

 1दूनीया कि आजिब दास्ता है मौत से लोग डरते है ईसलिऐ जिंदेगीको मोहब्बत करते है पर जिंदेगी मौत का सौदागर है कब,किसे मौत का आईना दिखा दे इहा किसको पाता है? 2फूरसत मिले आगर आपको तो  हमे दुवा में याद राखना वरना दिलके जमिनपर दाफना देना ओर एक बुन्द आॅसू फि गिरा देना वहा जो फुल खिलेगा  उचे मेरि आखरि सालाम समझलेना।

  ট্ৰেক ১ মানুহ আৰু মানুহৰ মন দুয়োটাই কেতিয়া পৰিৱৰ্তন হয় ধৰিবই নোৱাৰি । এদিন মই তাৰ ভালপোৱা আছিলোঁ আৰু আজি মাত্ৰ  প্ৰয়োজনত সীমাবদ্ধ । এদিন হয়তো এই প্ৰয়োজনখিনিও নাথাকিব । ট্ৰেক ২ আপোন সম্পৰ্কবোৰৰ আচল ৰূপবোৰ দেখাৰ পিছত মনত সম্পৰ্কৰ প্ৰয়োজন নাথাকে, আনন্দ নাথাকে  মাত্ৰ দায়িত্ব থাকে । ট্ৰেক ৩ মানুহ অকল (অনুকম্পাতেই) জীয়াই থাকিব নোৱাৰে , ভোক নিবাৰণ কৰিব লাগিব । অকল পেটৰ ভোকেই নহয়  তন মন ধন সকলোৰে সঠিক অনুপাত ভোক নিবাৰণ কৰিব লাগিব । প্ৰত্যেকজন মানুহৰে ভোক আছে । এয়াই বাস্তৱ কিন্তু মানুহে মানিবলৈ টান পায় । ট্ৰেক ৪ বিশ্বাস এনেকুৱা এটা ঋণ যাক মাত্ৰ বিশ্বাসেৰেই পৰিশোধ কৰা যায় । যিয়ে এই ঋণ পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰে তেওঁলোক আজীৱন ঋণী হৈ থাকে । এনেকি মৃত্যুৰ পিছতো কাৰণ এই ঋণ আন কোনেও পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰে

  1)মনৰ জোৰত দেহ চলে , মানেই য'ত মৃত তাত দেহ সজীৱ কেনেকৈ থাকিব । এবাৰ মন মৰি গ'লে পৃথিৱীৰ কোনো সুখেই তাক সুখী কৰিব নোৱাৰে । সেয়েহ কাৰোবাৰ মনক হত্যা কৰাটো পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ ঘৃণনীয় অপৰাধ  যদিও এই  অপৰাধৰ শাস্তি নাই । 2) আমি সীতাৰ উদাহৰণ বহুত দিওঁ, কিন্তু আমাৰ চকুৰ সন্মুখতে প্ৰায় সকলো ঘৰতে একোজনকৈ  সীতা আছে । যিসকলে পোন্ধৰ বিশ বছৰ অথবা গোটেই জীৱন বনবাস খাটি , অগ্নি পৰিক্ষা দিব লগা হয় । এই অগ্নি পৰিক্ষাৰ পিছত কোনোবাই হয়তো পাছ কৰে কিন্তু যেতিয়ালৈ পাছ কৰে তেতিয়া তাইৰ সেই মন নাথাকে । মন মৰি যায় ।  মোৰো একেই হ'ল । অৱশ্যে এতিয়া মোৰ কষ্ট নহয়  কাৰণ যিয়ে অগ্নি পৰিক্ষা লৈ থাকে তাকেই ৰিজেক্ট কৰি দিলোঁ । মানে তেওঁ দিয়া দুখ সুখ একো মনত কৰিব নিবিছাৰোঁ । তেওঁ ওলাই গৈছে মোৰ মনৰ পৰা । তেতিয়াই সেই ঘৰত তলা এটা লগাই থৈ গৈছে যি কেতিয়াও নোখোলে ।

 নৈ আৰু মৰাসুঁতি কাইলৈৰ পৰা আকৌ বুকুত পাহাৰ লৈ  ঘুৰিম, টোপনি যাম, সচাঁই মিচাই সপোন দেখিম, দৈনন্দিন কাম সামৰি নিজৰ মগজুক পাগুলিয়াই থাকিম  ৷ . পাহাৰখনৰো হৃদয় আছে উত্তাপ পালেই গলি  নৈ হৈ বয় সাগৰ বিচাৰি সাগৰো যে বহু দূৰ  বতাহে কাণে কাণে কয় ।  . নদীখনো আজি শান্ত কলিজাও চেঁচা ক্লান্ত দেহ এৰি দিলো নৈৰ বুকুত . মৰাসুঁতি হোৱাৰ আগতেই জোনৰ পোহৰত দুখবোৰ একাত্ম হওঁক, . নৈ আৰু মৰাসুঁতি দুয়ো  আপোন নৈখনে নিৰৱছিন্নভাৱে ইতিহাস সামৰে আৰু মৰাসুঁতি. . .! সুখৰ সাগৰত যন্ত্ৰণাৰ ঢৌবোৰ শুহি লয়৷

  এক ঘৰৰ মাজত থাকিও তাক নোপোৱাৰ আক্ষেপ আৰু অপেক্ষাই অন্তৰ জ্বলি ছাঁই হয় ।  এই পৃথিৱীত কৌটি কৌটি মানুহ আছে তাৰ পিছতো কোনো এজনৰ প্ৰতি তীব্ৰ হাহাকাৰ জাগে মনত ,  অলপ কথা কোৱাৰ ইচ্ছা জাগে , এপলক চোৱাৰ বাসনা জাগে । তাৰ বাবেই নিজৰ মাজত আন এক জগত গঢ়ি লওঁ , তাৰ বাবে চকুলোঁ , তাৰ বাবেই ওঁঠত হাঁহি । এয়াই ভালপোৱা ।

  আমি কাৰোবাক ইমান ভাল পাই পেলাও তেতিয়া নিজক  পাহৰি যাওঁ  , অথচ দিনৰ পৰ দিন তাক ভাল পোৱাৰ পিছত যেতিয়া শূণ্য হাতত ঘূৰি আহিব লাগে তেতিয়া  বুজি পাওঁ নিজৰ বাহিৰে কোনেও কাকো ভাল পাব নোৱাৰে । এই যুগত  প্ৰচণ্ড ভালপোৱা, আবেগ অনুভূতি ,  আবদাৰ এইবোৰৰ একো মূল্য নাই । বৰ্তমান বিজ্ঞাপনৰ যুগ , যিয়ে মাত্ৰ প্ৰেমৰ বিজ্ঞাপন ভালকৈ দিব পাৰে তেওঁ আবেগ অনুভূতিৰ মূল্য পায় ।